De Amerikaanse muzikant Phil Lee is hier bij ‘Rootstime’ altijd al een graag geziene gast geweest. Het beste bewijs hiervoor zijn de lovende recensies van zijn albums die in de voorbije jaren op deze pagina’s zijn verschenen. Zelf mocht ik zijn album “Some Gotta Lose” uit 2015 nog bekommentariëren en nu komt daar ook nog eens zijn meest recente release bij.

“Phil Lee & The Horse He Rode In On” is de volledige titel van dit nieuwe album van deze zwaar grijsbebaarde artiest die gedurende een heel lange periode deel uitmaakte van de entourage van Neil Young’s begeleidingsgroep ‘Crazy Horse’, zij het dan voornamelijk als chauffeur van de tourbus voor de ‘Rust Never Sleeps’-tournee. Voor de opname van deze twaalf songs tellende plaat heeft hij twee van zijn voormalige vrienden van ‘Crazy Horse’ in de studio uitgenodigd, te weten Ralph Molina op drums en Billy Talbot op basgitaar.

Andere gastmuzikanten op het album zijn Barry Goldberg en Jack Irwin op keyboards, naast een uitgebreide serie gitaristen, bestaande uit Jan King, Richard Bennett, Bill Kirchen, David West, Gurf Morlix, Pete Anderson, Dorian Michael en George Bradfute. Voor de vrouwelijke harmony vocals werd een beroep gedaan op Molly Pasutti en Taryn Engel, terwijl Bill Lloyd de man was die af en toe mocht meezingen.

Alle nummers werden initieel door Phil Lee, Ralph Molina en Billy Talbot in de ‘Painted Sky Studios’ in Cambria, Californië ingespeeld, waarna de andere instrumentalisten hun bijdrage in de opnamestudio kwamen afleveren. Het album begint met de ijzersterke alt.country-ballad “The Mighty King Of Love”, een song die in 1999 ook op zijn allereerste soloplaat stond en verwijst naar de bijnaam die Phil Lee sindsdien gekregen heeft.

Daarna volgen er twee countryrocksongs met “Wake Up Crying” en “Hey Buddy”. Onze favoriete track uit deze plaat is echter het Tex-Mex-werkje “No Exit Wound” waarop Jack Irwin in heuse Augie Meyers-stijl op het ‘Vox Super Continental’-orgel speelt. “I Don’t Forget Like I Used To” en “My Man Is Gone” worden door een aanstekelijk klinkende honky-tonk piano begeleid en in de op werk van Neil Young lijkende ballad “Rebel In My Heart” krijgen we een introspectieve blik van Phil Lee op zichzelf aangeboden.

In de zeer dansbare countryrocker “Party Drawers” horen we het enige echte duet uit deze plaat, gezongen door Phil Lee en Molly Pasutti. De meest emotionele songs uit dit album lijken ons de verhalende ballad “Bad For Me” en slotsong “All Right Here” te zijn. Daarna volgen er echter nog twee nummers die als bonustracks aan deze plaat werden toegevoegd. Dat zijn nochtans twee songs die een zeer waardevolle aanvulling vormen, want de in Otis Redding-stijl gebrachte soulballad “Turn To Stone” en afsluiter “Sonny George” behoren volgens ons tot het beste werk op “Phil Lee & The Horse He Rode In On”, een album dat later misschien wel als de allermooiste plaat van Phil Lee zal worden beschouwd.

(valsam)